Έγιναν τόσα πολλά πράγματα στη ζωή μου αυτόν το μήνα, που άλλοι περιμένουν καρτερικά μια ολόκληρη ζωή να τους συμβούν κι ακόμα «όρθιοι στη στάση του λεωφορείου στέκονται, περιμένοντας να φανεί». Πράγματα δυσάρεστα, επώδυνα ψυχικά και σωματικά, που μερικούς μπορεί να τους λυγίσουν. Κι από την άλλη, έγιναν πράγματα χαράς και δώρα Θεού, ψυχικής ανάτασης και αποκάλυψης πως κάτι πάει να ανατείλει, πως όλα δεν τα έχει σκεπάσει η καθημερινή μιζέρια της δουλειάς, των ειδήσεων από τον εσωτερικό κατεστραμμένο φλοιό της δυστυχισμένης Ελλάδας.
Βρήκα ένα φόρεμα ανοιξιάτικο, πριν από μέρες, καταχωνιασμένο στη «βαλίτσα με τις αποσύρσεις» όπως τη λέω, ένα φόρεμα κοριτσίστικο, πιο πολύ για τη θυγατέρα μου κι όχι για εμένα, που το πρήξιμο στην κοιλιά μου από το άγχος και τη δυσανεξία χαρακτηρίζεται μόνιμο. Η πλισέ κοριτσίστικη ασπρόμαυρη, πουά φούστα είμαι σίγουρη πως φούσκωνε από περηφάνια που τη θυμήθηκα να τη βάλω μετά από τόσα χρόνια. Πέρασα όλη τη μέρα στο γραφείο, λύνοντας θέματα που τελειωμό δεν έχουν, κι έπιασα τον εαυτό μου να βιάζεται να φύγει. Έφτασα στο σπίτι λίγο πριν από τη δύση του ηλίου, πήρα ένα κηπευτικό ψαλίδι (λάφυρο από το γεωπόνο πατέρα μου) και πήγα να κόψω πασχαλιές που είχαν ανθίσει στον κήπο.
Είχα μέρες να αισθανθώ τόση χαρά, φρόντιζα σχολαστικά να μην κόψω τα ψηλά κλωναράκια που είχαν οπτική επαφή με τον κήπο, αλλά μόνο τα άλλα, αυτά που κρύφτηκαν πίσω από τις λεβάντες και μπερδεύτηκαν στο βάθος, χωρίς να έχουν καμιά ελπίδα να ψηλώσουν ποτέ. «Αυτό είναι ευτυχία, αυτό είναι καθαρόαιμες στιγμές ευτυχίας», αναβόσβησε το φωτάκι στο μυαλό μου, διαγράφοντας δυσοίωνα και αγχωτικά σενάρια
Nenhum comentário:
Postar um comentário